Με αρκετούς από σας -και είστε πολλοί και σας ευχαριστώ, τα λέμε σχεδόν κάθε μέρα μέσα από τη στήλη μου “Φτιάξε καφέ να στα πω” του καθημερινού δωρεάν ηλεκτρονικού newsletter Say Yes . . .to the Press αλλά και μέσα από το site μας www.sayyestothepress.gr
Η στήλη αυτή είναι κάτι παραπάνω από λόγια. Εδώ τα πράγματα είναι απλά! Είναι στιγμές, μικρές αλήθειες και μεγάλες κουβέντες για όλα αυτά που μας κάνουν να χαμογελάμε, να προβληματιζόμαστε, να ονειρευόμαστε. Δεν έχω έτοιμες απαντήσεις ούτε συνταγές επιτυχίας, αλλά έχω μια ειλικρινή διάθεση να τα πούμε σαν άνθρωποι. Ξέρω πως η ζωή δεν είναι πάντα εύκολη, αλλά γι’ αυτό υπάρχουν οι ζεστές κουβέντες – για να την κάνουμε λίγο πιο όμορφη.
Πολύ συχνά στη στήλη μου εκτός από τις δικές μου σκέψεις, φιλοξενώ και ιστορίες που κάπου διάβασα, άκουσα ή ακόμα και έζησα ή φαντάστηκα! Μία από αυτές θέλω να μοιραστώ και σήμερα μαζί σου…
Σου υπόσχομαι ότι στο τέλος της ιστορίας θα φύγεις με ένα χαμόγελο, λίγο προβληματισμό και – ποιος ξέρει; – ίσως και μια καλή ιδέα για το επόμενο βήμα σου.
“Ένα αγοράκι 6 ετών περπατούσε στην αγορά με την 3χρονη αδελφή του…
Ξαφνικά το παιδί δεν βλέπει την αδερφή του κοντά του.
Σταμάτησε και κοίταξε πίσω – είδε την αδερφή του να στέκεται μπροστά σε ένα κατάστημα παιχνιδιών και να κοιτάζει κάτι με μεγάλο ενδιαφέρον.
Το αγόρι γύρισε και τη ρώτησε: “Θέλεις κάτι;” Η αδερφή του, έδειξε την κούκλα.
Το αγόρι της έπιασε το χέρι, πήρε την κούκλα και της την έδωσε, σαν υπεύθυνος μεγαλύτερος αδελφός. Η αδελφή του ήταν πολύ χαρούμενη…
Ο καταστηματάρχης διασκέδαζε κοιτάζοντας την ώριμη συμπεριφορά του αγοριού… τότε το αγόρι ήρθε στον πάγκο και ρώτησε τον καταστηματάρχη: “Πόσο κοστίζει αυτή η κούκλα;”
Ο ιδιοκτήτης του καταστήματος ήταν ένας ευγενικός άνθρωπος που είχε βιώσει τις κακουχίες της ζωής. Έτσι ρώτησε το αγόρι με αγάπη και ένα μεγάλο χαμόγελο: “Λοιπόν, πόσα χρήματα έχεις να μου δώσεις ;”
Το αγόρι έβγαλε από την τσέπη του πολύχρωμα κοχύλια που είχε μαζέψει από την παραλία και τα έδωσε στον καταστηματάρχη. Ο μαγαζάτορας πήρε τα κοχύλια και άρχισε να τα μετράει σαν να ήταν χρήματα. Μετά κοίταξε το αγόρι καθώς τα μέτρησε όλα.
Το αγόρι τον ρώτησε με αγωνία: “Είναι αρκετά για την κούκλα; Αυτά έχω.”
Ο καταστηματάρχης είπε: “Όχι, όχι … αυτά είναι περισσότερα απ’ όσο κοστίζει η κούκλα, οπότε θα σου επιστρέψω τα υπόλοιπα”. Πήρε μόνο 4 από τα κοχύλια και τα υπόλοιπα τα έδωσε πίσω στο παιδί. Το αγόρι έβαλε με χαρά τα κοχύλια στην τσέπη του και έφυγε με την αδερφή του.
Ένας υπάλληλος έκπληκτος τα είδε όλα αυτά και ρώτησε τον καταστηματάρχη, “Κύριε, γιατί δώσατε μια τόσο ακριβή κούκλα για 4 κοχύλια;” Ο καταστηματάρχης είπε γελώντας: «Λοιπόν, ενώ τα κοχύλια στην πραγματικότητα δεν έχουν καμία αξία για μας, για το παιδί αυτό είναι πολύτιμα. Σε αυτή την τρυφερή ηλικία δεν καταλαβαίνει ακόμα την αξία των χρημάτων αλλά είμαι σίγουρος πως θα την αντιληφθεί όταν μεγαλώσει. Τότε θα θυμηθεί ότι αγόρασε μια κούκλα με κοχύλια αντί για χρήματα, και αν είμαι τυχερός θα με θυμηθεί με αγάπη και τότε υπάρχει ελπίδα να σκεφτεί πως ίσως ο κόσμος να είναι ακόμα γεμάτος από καλούς και ευγενικούς ανθρώπους».
Tip of the Day: Αυτή η ιστορία μάς θυμίζει ότι η καλοσύνη δεν είναι ζήτημα αξίας, αλλά πρόθεσης. Όταν προσφέρεις χωρίς να περιμένεις αντάλλαγμα, δημιουργείς έναν μικρό κύκλο ελπίδας και ανθρωπιάς που μεγαλώνει. Κι αν όλοι θυμόμασταν ότι το πιο πολύτιμο που μπορούμε να δώσουμε είναι η ευγένεια μας, ο κόσμος μας θα ήταν λίγο πιο φωτεινός. Μην υποτιμάς τη δύναμη της καλοσύνης στις μικρές στιγμές. Ένα χαμόγελο, μια απλή χειρονομία ή μια πράξη γενναιοδωρίας μπορεί να αφήσει ένα ανεξίτηλο σημάδι στη ζωή κάποιου. Εξάλλου η καλοσύνη είναι το μόνο νόμισμα -ακόμα και αν πρόκειται για κοχύλι, που όσο το μοιράζεσαι τόσο αυξάνει την αξία του!
