Το πόσο γρήγορα μεγαλώνουν τα μικρά μας είναι πια κοινώς αποδεκτό. Λες και μέσα σε ένα πετάρισμα των ματιών μας βρέθηκαν από την πόρτα του μαιευτηρίου στην πόρτα για την πρώτη μέρα του σχολείου.
Πρώτη μέρα στο σχολείο!!! Ανυπομονησία, άγχος, νευρικότητα, χαρμολύπη και χιλιάδες συναισθήματα. Χιλιάδες συναισθήματα δικά μας, όχι όμως δικά τους.
Ένα παιδάκι ναι, μπορεί να έχει άγχος αποχωρισμού, να είναι στρεσαρισμένο για την πρώτη μέρα στο σχολείο, όμως μπορεί να είναι και χαρούμενο και ανυπόμονο έτοιμο να εξερευνήσει τον ολοκαίνουργιο κόσμο που ανοίγεται μπροστά του.
Τα περισσότερα αρνητικά συναισθήματα τα βιώνουμε εμείς ως φροντιστές τους, έχοντας τη γνώση και την εμπειρία του τι μπορεί να συμβεί στο σχολείο. Αυτό λοιπόν το άγχος μας δεν πρέπει να τους το μεταδώσουμε. Τα παιδιά πρέπει να κάνουν το επόμενο βήμα με “λευκό μητρώο” και όχι επηρεασμένα από μας.
Ναι, να είμαστε πάντα δίπλα τους αλλά διακριτικά. Να τους δώσουμε την ασφάλεια να ανακαλύψουν τον κόσμο γνωρίζοντας πως αν χρειαστούν οτιδήποτε είμαστε εκεί, για πάντα. Και επειδή μου αρέσουν οι ιστορίες, σου βρήκα μία στο διαδίκτυο που αυτή την περίοδο με αντιπροσωπεύει απόλυτα…
“Κάθε χρόνο οι γονείς του Μαρτίν τον πήγαιναν με το τρένο στο χωριό, στη γιαγιά του, για να περάσει τις καλοκαιρινές διακοπές, και επέστρεφε με το ίδιο τρένο τέλος καλοκαιριού.
Μια μέρα το αγόρι είπε στους γονείς του:
“Είμαι ήδη μεγάλος. Μπορώ να πάω μόνος στο σπίτι της γιαγιάς μου; ”
Μετά από μια σύντομη συζήτηση οι γονείς δέχτηκαν.
Στέκονται, περιμένουν το τρένο να αναχωρήσει, αποχαιρετούν τον γιο τους δίνοντάς του μερικές συμβουλές έξω από το παράθυρο, ενώ ο Μαρτίν τους επανέλαβε:
“Το ξέρω! Μου τα έχετε πει περισσότερες από χίλιες φορές.”
Το τρένο κοντεύει να φύγει και ο μπαμπάς του ψιθύρισε στο αυτί του:
“Γιε μου, αν νιώθεις άσχημα ή ανασφαλής, αυτό είναι για σένα!”.
Και του έβαλε κάτι στην τσέπη του.
Τώρα ο Μαρτίν είναι μόνος καθισμένος στο τρένο όπως ήθελε, χωρίς τους γονείς του για πρώτη φορά.
Θαύμαζε το τοπίο από το παράθυρο, γύρω του ξένοι άνθρωποι σπρώχνουν και κάνουν πολύ θόρυβο, σε κάθε στάση μπαίνουν και βγαίνουν από το βαγόνι.
Ο ελεγκτής του τρένου κάνει κάποια σχόλια σχετικά με το γεγονός ότι ο Μαρτίν είναι μόνος.
Ένας άλλος τον κοίταζε με λυπημένα μάτια. Ο Μαρτίν αισθάνεται τώρα άσχημα κάθε λεπτό που περνά. Και τώρα φοβάται.
Έσκυψε το κεφάλι του με δάκρυα… νιώθει φοβισμένος και μόνος.
Τότε θυμήθηκε τον μπαμπά του που του έβαλε κάτι στην τσέπη του, τρέμει, ψάχνει για αυτό που του έβαλε ο πατέρας του.
Βρήκε ένα κομμάτι χαρτί που έγραφε:
“Γιε μου, είμαι στο τελευταίο βαγόνι!”
Αυτή είναι η ζωή, πρέπει να αφήσουμε τα παιδιά μας να φύγουν, πρέπει να τα εμπιστευτούμε.
Αλλά πρέπει πάντα να είμαστε στο τελευταίο βαγόνι, βλέποντας αν φοβούνται ή αν βρουν εμπόδια και δεν ξέρουν τι να κάνουν.
Πρέπει να είμαστε κοντά τους όσο είμαστε ακόμα ζωντανοί, τα παιδιά πάντα χρειάζονται τους γονείς τους.
Για πάντα στο τελευταίο βαγόνι ❤️”
